Ο πόνος, στον οποίο αναφέρονται οι λεμφοιδηματικοί ασθενείς, σχετίζεται με τον μυοπεριτονιακό πόνο ή με πιθανή μόλυνση ή με επώδυνες νευροπάθειες καθώς και με αρθροπάθειες.
Ο μυοπεριτονιακός πόνος δεν αφορά τον οξύ μετεγχειρητικό πόνο, αλλά εκδηλώνεται ύπουλα , κυρίως στο εγγύς τμήμα του άκρου (ώμο και πάνω μέρος της πλάτης, προκειμένου για άνω άκρο).

Η μόλυνση εκδηλώνεται με ταχεία κλιμάκωση του πόνου και αίσθημα καψίματος σε ολόκληρο το άκρο. Συνοδευτικό σύμπτωμα του πόνου είναι το ερύθημα. Η λεμφαγγειίτιδα που εκδηλώνεται συνοδεύεται από πυρετό και ρίγη. Σε περίπτωση μόλυνσης γίνεται αναφορά και σε υποτροπή του πρηξίματος.

Ορμονικές αλλαγές μπορεί να οδηγήσουν σε οίδημα. Δύο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα είναι το σύνδρομο Cushing και ο υποθυρεοειδισμός. Στο σύνδρομο Cushing, η αυτόνομη έκκριση της φλοιοεπινεφριδοτρόπου ορμόνης, προκαλεί τη διαρκή και αυξημένη υπερέκκριση κορτιζόλης από τα επινεφρίδια, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές περιφερικό οίδημα. Στον υποθυρεοειδισμό παρατηρείται διάχυτο μυξοίδημα.

Σε ασθενείς με λεμφοίδημα το σύνδρομο νευροπαθητικού πόνου μπορεί να είναι ιατρογενές και να συνδέεται με υποτροπή ή εξέλιξη της νόσου ή να είναι αποτέλεσμα του καθ ‘εαυτού οιδήματος.

Πολύ συχνή επιπλοκή του λεμφοιδήματος είναι ο ερυσίπελας, μια φλεγμονή που οφείλεται στο στρεπτόκοκκο Α και εκδηλώνεται με ερυθρότητα στο δέρμα, αύξηση της αιματικής κυκλοφορίας και αίσθημα καύσου. Η εκδήλωση του ερυσίπελα είναι αρκετά επώδυνη και επίμονη.

Άλλες πιθανές επιπλοκές είναι οι λεμφικές κυψελίδες, οι λεμφοκύστες, η ανάπτυξη πολλαπλών θηλωμάτων, η ινίδωση πρωτεϊνών, η ινίδωση λόγω ακτινοβολίας, η υπερκεράτωση, το έκζεμα, κάποια ελαφριά μορφή ρευματικής πάθησης, οι μύκητες και η εξέλκωση.

Πρόληψη των επιπλοκών του λεμφοιδήματος αποτελεί αδιαμφισβήτητα η αποσυμφορητική θεραπεία. Η αντιμετώπιση όμως των επιπλοκών χρήζουν ιατρικής παρακολούθησης σε συνδυασμό με την ολοκληρωμένη αποσυμφορητική φυσικοθεραπεία.